पुस्तक

 

पुस्तक कागदापासून ..कागद झाडापासून ...

म्हणजे .. पुस्तकाचा मूळ पुरुष झाड आहे !

तोच डी एन ए आहे पुस्तकाचा

म्हणून पुस्तकं जगतात वर्षानुवर्ष

असंख्य पांथस्थांना शब्दांची सावली देत

आणि सुसह्य करतात जगणे !

प्रत्येकाच्या पदरात टाकतात काही ना काही

फळ , फूल किंवा पालवी

पुस्तकं हुं की चूं करत नाहीत

माथेफिरू आक्रमकांनी जाळली तरी

कारण, जेव्हा एक पुस्तक जळत असतं

नवी पुस्तकं अंकुरत असतात ....

त्याच मातीतून !

---- प्रसन्न शेंबेकर

रूपगर्विता

सलज्ज सालस
स्पर्शबावरी
मोहक रेखीव
मुग्ध लाजरी

मदिर, पुष्ट परी 
गात्र सुकोमल
रुळे पाठीवर
कभोर कुंतल

अधर विलगती
मिटती नाजूक   
शतनयनांचे
झेलीत कौतुक

रूपगर्विता
सम्राज्ञी ती
नयन मृगापरी
सावध फिरती

कटाक्ष पडता
एक परंतु
चोरटाच कुणी
रचता सेतू

झुकती डोळे
लवे पापणी
कोण उतरले
हृदय अंगणी ?

कवी: प्रसन्न शेंबेकर

नदी जशी आटत जाते

नदी जशी आटत जाते

उघडे पडत जातात घाट

कुत्र्याचे मरतुकडे पिल्लू

कोरड्या पात्रात फिरे मोकाट

टिचलेल्या बांगड्या तळाशी

गुळगुळीत गोटे शेवाळलेले

एखाद दुसरे चिल्लर नाणे

कापड विटके .. विटाळलेले

नदी जशी आटत जाते

झाडांच्या सावल्या हेलकावत नाहीत

दिगंतराची पाखरे पुन्हा

विसाव्याला येत नाहीत

नदी जशी आटत जाते

डोह होत जातात नग्न

वस्त्रावाचून जसा भासे

शालीनतेचा देह भग्न

---- प्रसन्न शेंबेकर

नाही कळले कुणास 

नाही कळले कुणास
पंख नभाचे मिळाले
कधी फुलपाखरास

नाही कळले कुणास 
कोजागिरीच्या कुशीत
जाग आली शिशिरास

नाही कळले कुणास
पिकलेल्या डाळींबास
लागे पाखरांची आस

नाही कळले कुणास
कळ्या वेचता वेचता
कसा दरवळे श्वास

नाही कळले कुणास
कधी कळो ही न यावे
कुणी वेचले कुणास

-------- प्रसन्न शेंबेकर

बाई 

एकटी दुकटी रातच्याला फिरू नकोस बाई
आजकाल अंधाराचा काही नेम नाही

अंधाराला हजार जिभा हात केसाळ काळे
दबा धरून बसले आहेत वखवखलेले डोळे

अंधार आहे वासनांचा आदिम जहरी फुत्कार
अंधार आहे अहंकारी पौरुषाचा विखार

अंधाराला आई बहीण नाती कळत नाहीत
बाई असते भोगण्यासाठी, एवढंच त्याला माहीत

म्हातारी अस, तरूण अस किंवा कोवळी पोर
बाईपण म्हणजे उभ्या आयुष्याचा घोर

झपाझपा चाल बाई मागे येतोय अंधार
मागे पुढे नाही तुला कोणाचाही आधार

जपून रहा! अंधार तुझ्या घरातसुद्धा असेल
खाटेखाली लपलेल्या नागासारखा डसेल

एकटी दुकटी रातच्याला कुठे जाशील सांग ?
रान भरलंय लांडग्यांनी, घरात दडलाय नाग !

------
प्रसन्न शेंबेकर

      स्त्री

स्त्री ह्या शब्दातच
आहे जोडाक्षर
विश्व आणि घर
जोडणारे

स्त्री ह्या शब्दातच
आहे ना वेलांटी
देई अनुभुती
सौंदर्याची

स्त्री ह्या शब्दामध्ये
दिसेनासे दु:ख
राहतसे मूक
तिच्या ओठी

"तोच"

टेबलावर त्याचे मोठे मनगटी घड्याळ
बेपर्वाईने काढून फेकलेले शूज कोपऱ्यात
त्याचे स्लॅमबूक, महागडं पेन आणि ड्रॉवरच्या आतलं परफ्यूम
तो मोठा झाल्याची साक्ष देत आहेत...
शोकेसवरचा त्याचा बालपणीचा फोटो
कोपऱ्यातलं टेडी बिअर आणि काही खेळणी जुनी सांगताहेत
त्याच्या आत एक लहान मूल आहे.
मला दोघांनाही सांभाळायचंय
कारण त्याच्या डेस्कवरचा बाबांचा फोटॊ
तोच आहे अजूनही... तसाच.....

प्रसन्न शेंबेकर