दिठींचा उत्सव

पाल्यापाचोळ्याखालून जसे झुळझुळे पाणी
किर्र हिरव्या राईत जशी पारव्यांची गाणी
जशी पहाट उन्हाची सोनकोवळी पैंजणे
जसे शारदचंद्राचे दूधकेशरी चांदणे
जसा नितळ नभात फिरे कापसाळी ढग
झडलागल्या दुपारी जसे आळसावे जग
ऐन उन्हाळ्यात जसा ओल्या वाळ्याचा सुवास
जशी हळूवार होई लाट भेटता तटास

तशी तुझी माझी प्रीत दोन दिठींचा उत्सव
फुले फुलती अबोल, उरे पानांवरी दव

पंख फुटले पिलांना
दिशा धुंडाळती दाही
साद घालते घरटे
त्याला प्रतिसाद नाही

पिले हिंडती मोकाट
घेती पंखात आभाळ
नाही घरट्याची कुठे
सय जराही ओढाळ

पिले कोवळ्या वयात
आता लागली उडाया
त्यांच्या रक्तात रुजेना
वृक्ष वल्लरींची माया

दु:ख घरट्यांना नाही
पिले उडून जाण्याचे
पिले तशीच उडाली
काय करावे गाण्यांचे ?

दरवळतो अजुन गंध पारिजातकाचा
अंगणात अजुन बहर कालच्या फुलांचा

अजुन तेच चंद्रप्रहर, त्याच चांदराती
उजळतात अजुन उरी लक्ष लक्ष ज्योती
अजुन कधी स्मरणपथी वादळ ते भेटे
अन क्षणात तनमनात वडवानल पेटे
आठवतो क्षण क्षण ह्या धुंद मीलनाचा
दरवळतो अजुन गंध पारिजातकाचा

दरवळतो अजुन गंध पारिजातकाचा
पण आता राहिला न स्पर्श तो सुखाचा
वठला तो वृक्ष पान पान गळुन गेले
वणव्यातच सर्व रान रान जळुन गेले
उरल्या त्या आठवणी मुग्ध बहरण्याच्या
अन दवात भिजत भिजत हळुच उमलण्याच्या
आसपास होई भास त्याच पावलांचा
दरवळतो अजुन गंध पारिजातकाचा