अत्तरांचे किती प्रकार
घेऊन आला तो विकायला !
( कसा सुगंधाचाही आधार
घेतात माणसे जगायला ! )

गंधागंधांचे तलम पदर
तो उलगडून दाखवताना
मी थक्क ! किती अर्थ असतात
फुलांच्या गोठलेल्याही श्वासांना ?

न राहवून मी विचारलेच
कशी उमलली तुझ्यात ही कला ?
तो निर्विकार! "नोकरी सुटली साहेब
पण संसार तर चालवलाच पाहिजे मला !"
------

घायाळ परतला योद्धा
वेशीवर जाऊ नको तू
दु:खांना रक्तापेक्षा
अश्रूंची किंमत आहे

रडणारया डोळयांमागे
हसणारे ऊर लपू दे
तुटलेले खड्गच त्याला
घावाहून बोचत आहे

देहावर पांघरलेला
राहू दे तसा तो शेला
ती त्याच्या शर्थखुणांची
उरलेली दौलत आहे
-------------

सलेल काटा
तिथेच ठेवा
फूल खुणेचे
एक गुलाबी

निदान मागुन
येणारयांना
तरी, मिळावा
स्पर्श सुखाचा …

तू ये ना , मन आज अनावर माझे
तुझ्या स्मृतींचे गंध अजुनही ताजे

संध्याकाळी , नदीच्या काठी
किती रंगल्या अपुल्या भेटी
नंतर उरल्या काजळराती
सुन्या नभातिल सुने चांदणे माझे
तुझ्या स्मृतींचे गंध अजुनही ताजे …तू ये ना


अबोल तरीही होतो बोलत
हात गुंफुनी होतो चालत
आज इथे तू नसता सोबत
चाहुल फसवी , पाचोळयावर वाजे
तुझ्या स्मृतींचे गंध अजुनही ताजे …तू ये ना

भुरभुरणारया वारयावरती
गालावरची बट सावरती
तुझी सावळी मोहक मुर्ती
आठवणींचा , मनात सागर जागे
तुझ्या स्मृतींचे गंध अजुनही ताजे …तू ये ना

हलतात फक्त ही पाने
वारयाची चाहुल नाही
ह्या पाचोळयावर कोठे
काळाचे पाउल नाही

ही दुपार संथपणाने
काळोख लपेटत आहे
हा दिवस मला जाताना
दाराशी भेटत आहे।

हे दु:ख मला आवडते
शिशिराच्या पानगळीचे
मी उदासवाणे मौन
पांघरतो सांजधुळीचे
----

ऐकतो मी हाक माझी , गिरी-दरीतुन परतणारी
मोजतो वाळूतली चिन्हे पदांची उमटणारी

ऐकतो कधी तारकांचे गूज , नीरव मध्यरात्री
ढवळतो प्रतिबींब माझे, कधी नदीच्या संथ पात्री

कोरतो वारयातले सारे शहारे काळजावर
सोडुनी देतो सुगंधी श्वासपक्षी पावसावर



लहरतो, कधी बहरतो, कधी पानझडीचा पळस होतो
कधी विरागी सांजरंगी , मंदिराचा कळस होतो

शोधतो माझीच रूपे , मी सभवती, आसमंती
तेवढयासाठीच माझी जन्म-जन्मांची भ्रमंती
------