मी जसा भेटतो : गझल

मी जसा भेटतो तसा आहे
आतबाहेर आरसा आहे

होतसे राख जो जळे त्याची
काय आयुष्य कोळसा आहे ?

मी पिढीजात सोसतो दु:खे
वेदनेचाच वारसा आहे

आपुला दोष ना दिसे कोठे
हा तुझा दोष, माणसा, आहे

काय माझ्यात पाहिले तेव्हा
(हा तुझा प्रश्नही कसा आहे?)

पंढरीची वाट
चालती पाउले
धन्य धन्य बोले
पायधूळ

हजारो मुखांनी
गर्जे पुंडलिक
देवालाही सुख
साह्ववेना

उभा कटेवरी
ठेवूनीया हात
व्याकूळ साक्षात
पांडुरंग

गुड माँर्निंग

गुड माँर्निंग म्हणत येते माझ्या दारी सकाळ
तिचे केस भुरभुर उडत झाकीत असतात कपाळ
मोहक तिच्या अस्तित्वाची निरखीत कलाकुसर
चाचपडतच बंद करतो कोनाडयातला गजर

उठतो जोडत मनातल्याच देवापुढती हात
गिझर करतो ओँन यंत्रवत घासत घासत दात
थोरल्याला मग आधी लाडिक , नंतर बाप-स्टाईल
हाक देतो " उठा आता, नाहितर बस जाईल"

दार उघडतो, उजाडलेले असते अंधूक अंधूक
पेपरवाला येतो ऐटीत, फेकतो पेपर अचूक
पदर खोचून येते बायको, बोलू लागतात भांडी
थोरला मागतो टाय, धाकला उठून मागतो मांडी

बस येते , थोरला जातो , धाकला करतो गाई
चहा पीत अंगणात बसतो , दोघेच क्षण काही
शब्दच गुंफतो वेळ नसतोच गुंफायाला बोटे
घडयाळ आपले उगारूनच उभे असते काटे

सकाळ अशी रोजच पण चहा, अंगण, दोघे
याहुन वेग़ळे काय असते कविता करण्याजोगे?

दि। 28 मार्च 2007

आता माणसे घडयाळात बघून हसतात, बोलतात
घडयाळाच्या दोन काटयांच्या कोनातच भेटतात माणसे
खरे तर माणसे भेटतच नाहीत
भेटतात त्यांची घडयाळेच

एवढे असूनही
काळ
आजही येत नाही घडयाळ बघून
देवाशी त्याचे इमान …अजुनही कायम आहे!